Althans dat ik heb jaren onbewust gedacht. Ik had het idee en gevoel dat ik overal aan mee moest werken en mee moest denken. Ik had voor alles een idee en vond dat ik veel dingen best goed kon uitwerken en regelen. Het gevolg was dat ik het dus altijd druk had. Zowel op mijn werk, als thuis. Man, man wat koste dat bakken met energie. Structureel werkte ik teveel uren waardoor ik zeven dagen per week wel met mijn werk bezig was. Thuis zocht ik dingen uit voor uitjes met vrienden, maakte ik opzetjes voor die uitjes, ging lekker stappen, organiseerde een tennistoernooi, draaide een bardienst, ging eten bij een vriendin, was present op feestje van een familielid.

Je kent het vast wel, er wordt op je werk gevraagd wie wil notuleren bij de vergadering. Het blijf stil en voordat je het goed en wel door hebt, heb jij al ja gezegd. Je vriendin gaat verhuizen, je blokt meteen wat dagen in je agenda zodat je haar kan helpen met klussen. De moeder van je partner is binnenkort jarig dus zorgje er voor dat jullie die dag op bezoek gaan en nemen haar gezellig mee uiteten. Veel vrouwen voelen zich super verantwoordelijk voor de mensen om haar heen en voor de taken waarbij ze betrokken zijn. Zonder problemen regelen ze zaken, helpen ze een handje en denken mee. Het voelt goed om dit te doen en te kunnen betekenen voor de mensen om haar heen. 

Soms heb ik een unheimisch gevoel. Het voelt alsof ik iets gedaan heb wat niet goed was. Ik voel me schuldig over iets maar ik weet alleen niet waarover. Vaak gebeurd dit als ik merk dat iemand niet zo lekker in zijn vel zit. Ik denk dan dat ik iets gedaan heb waardoor de ander niet happy is. 

De avond voor de presentatie was ik gespannen en huilerig. Die nacht sliep ik slecht en 's ochtends stond ik misselijk op. Ik was zo bang dat ik een fout zou maken. Of dat ik niet goed uit mijn woorden kwam. Het liefst was ik tot na de presentatie onzichtbaar geworden.

Het valt me op dat vooral veel vrouwen last hebben van perfectionisme. Warme betrokken vrouwen die altijd klaar staan voor anderen. Voor deze vrouwen is vaak goed niet goed genoeg. Het kan altijd nog net wat beter. En als ze klaar zijn dan zijn ze toch niet tevreden. Misschien herken je dit wel. 

Op dit moment is onze wereld een stuk kleiner dan normaal. We zijn verplicht meer thuis en kunnen bijna niet met andere mensen live afspreken. Ons werk is anders georganiseerd en we mogen minder naar buiten.

Hoe lang gaat dit nog duren? Word ik ziek? Wordt mijn trouwjurk op tijd geleverd? Wanneer gaan de kinderen weer naar school? Is er een kans dat ik ontslagen wordt? Gaat het festival in augustus door?

Ik las deze titel van een blog van Viral Hatch en moest er om grinniken. Ik denk namelijk dat tijdens de Corona quarantaine veel vrouwen (en mannen) dit gevoel hebben. Ineens zit je 24 uur per dag met elkaar in één huis en dat is niet omdat je vakantie hebt. Want je mag je huis niet verlaten. Nee, daarvoor in de plaats moet je de kinderen thuisonderwijs geven, ruzies tussen de kids sussen, het huishouden doen en tussendoor je werk afmaken. Als klap op de vuurpijl loopt je partner daar nu ook gezellig tussendoor.

Volgens mij kent bijna iedereen wel dat gevoel van irritatie dat ineens op kan komen en even helemaal bezit van je neemt. Bijvoorbeeld omdat je huisgenoot de afwas niet in de vaatwasser heeft gezet. Of omdat je kind voor de tiende keer je stoort. Of omdat je laptop vastloopt. Of omdat iemand je afsnijdt op de weg, Of omdat je niet fit bent.

Het klinkt zo eenvoudig, ontspan jezelf! En toch kost mij dat best vaak moeite. Mijn lijf is nog alert en mijn hoofd blijft malen. Ik probeer te ontspannen maar het voelt alsof ik in een slechte commercial van een saunabedrijf zit. Er is weinig ontspannends aan mij op zo'n moment. 

Brabant zit al een week op slot. De rest van Nederland is nu ook gevolgd, we mogen niet meer zo maar de deur uit om leuke dingen te doen. Het Corona virus gooit daardoor behoorlijk wat roet in mijn plannen! De radiostudio is gesloten, de kantoordeuren blijven dicht, het saunabezoekje is afgezegd, een voorstelling in het theater gaat niet door, het etentje is verzet en mijn weekeindje weg voor over twee weken staat ook op losse schroeven.Ik zit in een soort sociale quarantaine! Help!

Je leest het goed. Ik irriteer me aan mijn zieke huisgenoot. En daar schaam ik me best wel voor. Eigenlijk irriteer ik me niet aan hem maar aan het feit dat hij ziek is. Daar kan hij niks aan doen. Er heerst een virus in Nederland die hem heeft gevonden. Hij heeft al 3 dagen koorts en voelt zich gammel. Super rot voor hem. En toch loop ik al 3 dagen met een sjagerijnig gezicht rond. Ik ben niet in de wieg gelegd om iemand te verzorgen. Om attent kopjes thee op bed te bezorgen, voor rare eetwensen naar de supermarkt te rijden en zorgzaam te vragen hoe het het met hem gaat. Het zit gewoon niet in me.