Ook ik heb een tijdje thuis gezeten omdat ik mezelf volledig kwijt was geraakt. Ik had jaren hard gewerkt omdat ik zo bang was om te falen, om te horen dat ik het niet goed deed en om de controle kwijt te raken.
De druppel was een escalatie tussen een moeder en stiefmoeder van de kinderen die onder mijn toezicht stonden, ik werkte toen in de Jeugdzorg. In het bijzijn van de kinderen gingen ze elkaar te lijf. Sinds dat moment was voor mij alles anders.
Ik voelde toen de grond onder mijn voeten wegzakken. Dit was precies wat ik had willen voorkomen. Zie je wel, ik was niet goed genoeg, ik had het niet goed gedaan. Ik kon niet anders dan me ziek melden.
Twee maanden heb ik niet gewerkt. Het voelde als falen en tegelijkertijd voelde het ook goed. Ik gunde mezelf een break om op adem te komen. En dat is wat ik deed. Ik ruste uit. Ik zocht niet naar andere manieren hoe ik mijn werk kon doen of naar de oorzaak waarom ik blijkbaar het gevoel van tekortschieten had.
Binnen een jaar na dat incident was ik weg uit de jeugdzorg. Ik had niks verandert, dus ging ik in mijn nieuwe werk (als docent MBO onderwijs) net zo verder als in mijn vorige baan.
Hard werken, nog harder werker met nooit het gevoel dat ik het echt goed deed. Dat ik mijn studenten en collega’s nooit voldoende gaf wat ze nodig hadden. De angst om de regie op mijn werk (en stiekem ook mezelf) kwijt te raken nam toe. Ik voelde me altijd gestrest en onrustig.
Omdat ik wilde voorkomen dat ik weer uit zou vallen ben ik gestart met een opleiding tot stress/ burn out coach. Als ik een expert in dit thema zou worden dan kon ik vast mezelf ook helpen. Nou, mezelf helpen deed ik niet! Dat waren mijn medestudenten. In die opleiding maar ook alle opleidingen die ik daarna ging volgen.
Het heeft mij geholpen om de oude shit waar ik me helemaal niet bewust van was te verwerken. Het waren oude vergeten situaties die wel opgeslagen lagen in mijn brein en die er voor zorgde er voor dat ik altijd het gevoel had dat het niet goed genoeg was wat ik deed. Alledaagse dingen zoals mijn vriendinnetjes die zeiden niet met mij te willen spelen of kinderen die me uitlachte omdat ik een grote roze strik in mijn haar had als haarband. Maar ook grote dingen zoals het besef dat er voor mij een overleden zus was en ik haar nooit kon vervangen (terwijl mijn ouders mij altijd hun kado noemden).
En sinds ik die oude situaties opgeruimd heb durf ik mezelf leuk te vinden, en te voelen dat wat ik doe goed genoeg is en mezelf te zijn in alle situaties waarin ik kom. Het geeft me rust in mijn hoofd en plezier in mijn leven. En dat is precies wat ik al mijn cliënten ook gun. Weer gewoon leven zonder allerlei belastende gedachten en gevoelens.
Groetjes Daphne
Dit vonden anderen er van: