Het was weer een heerlijke afspraak met Elise*. Voor haar en voor mij. Ze had een turbulente week achter de rug met haar kind. Die zit niet zo lekker zijn vel door al het coronagedoe**. Hij baalde van het thuisonderwijs en het niet kunnen afspreken met vrienden. En dat reageerde hij op zijn moeder af. Hij was bot, opstandig en maakte veel ruzie. Elise snapte best dat dit een rot tijd voor hem was en gaf daarom de ruimte om zijn emoties te ventileren. Al deed het haar pijn hoe hij haar behandelde en waar hij haar voor uitschold. Toch hield ze haar mond want ze merkte dat het dan het snelste voorbij was. Maar nu was ze er klaar mee. Ze wilde niet meer als grofvuil behandeld worden.
Ik zie de frustratie en boosheid terwijl ze haar verhaal verteld. Ik vraag of dat gevoel al eerder gehad heeft. En jawel, ze herkend het van een oude collega die ook het bloed onder haar nagels vandaan kon halen en zij steeds haar mond dicht hield omdat ze samen aan project werkte waar ze elkaar voor nodig hadden.
Ik vraag of ze daarvoor ook al eerder dat gevoel heeft gehad dat over haar grenzen heen laat gaan omdat het voor de situatie beter is. Ze denkt na en ik zie iets in haar gezicht gebeuren. Ze lijkt geëmotioneerd. “Mijn broer heeft een ernstig auto ongeluk gehad toen hij 8 jaar was. Hij heeft daar lang voor in het ziekenhuis gelegen en daarna heeft hij denk ik wel een jaar moet revalideren. Mijn ouders waren daar kapot van en wilde zijn leven zo makkelijk mogelijk maken. Mijn zusje en ik moesten rekening met onze broer houden. Dat snapte we goed. Alleen was mijn broer niet erg aardig tegen ons. Hij reageerde denk ik zich af op ons. Hij zei gemene dingen en was altijd bozig.”
We kijken elkaar aan en ze zucht. Er is een mega kwartje gevallen. Ik laat haar er in stilte even over nadenken en dan stel ik een vraag “Wie voedt jouw zoon op? Dat meisje van 7 of de volwassen vrouw van 43?”
Ik word altijd zo blij als iemand een inzicht krijgt waardoor zij direct zichzelf beter leer begrijpen en ineens ruimte voelt om dingen anders te doen. En Elise was ook blij met het inzicht. Ze voelde zich meer daadkrachtig in de omgang met haar zoon.
Het klinkt misschien raar maar bijna al onze antwoorden op “waarom doe ik het altijd zo?” en “waarom overkomt mij dit weer?” liggen in je verleden. Dat wat je als mens meemaakt wordt in ons onderbewuste opgeslagen. Gebeurd het daarna nog een keer en misschien daar nog een keer dan passen we ons gedrag daarop aan. Jaren later weten we helemaal niet meer wat er gebeurd is maar handelen we nog wel naar die ervaringen. Het kan ontzettend bevrijdend zijn om de veroorzaker te begrijpen. Je bent dan niet meer overgeleverd aan je onbewuste handelen. Je kunt er invloed op uit gaan oefenen. In mijn coaching gebruik ik technieken waarmee je die opgedane ervaringen zo kunt neutraliseren waardoor ze je nu niet meer belemmeren en beïnvloeden. Je voelt je daardoor veel stabieler en “in control”. En dat maakt mij dan weer blij want ik gun het ieder mens om vanuit plezier en balans zijn leven te leiden.
Als je eens over jouw gevoelens en gedachten wilt praten dan kan dat helemaal vrijblijvend. We ontmoeten elkaar dan een half uurtje online. Stuur me een berichtje of laat hier je gegevens achter.
Groetjes Daphne
* Ivm de privacy van mijn cliënten heb ik de naam gefingeerd.
** Deze sessie vond in het voorjaar van 2021 plaats
Dit vonden anderen er van: