Als hulpverlener wordt er van je verwacht dat je inschat hoe het echt met de persoon tegenover je gaat. Naast woorden, houding, geluiden en gezichtsuitdrukkingen gebruik je daar ook je onderbuik gevoel en je intuïtie bij. Bijna niet aan te leren vaardigheden maar die in de wereld van de zorg, welzijn en het onderwijs enorm belangrijk zijn.

Hoe doe je dat via een beeldscherm? Of tijdens een gesprek waar mensen mondkapjes op hebben? Of als jij een flinke laag beschermende materialen draagt? Of tijdens een gesprek waar niet alle betrokken bij aanwezig mogen zijn ivm de Coronamaatregelingen?

Het word een stuk lastiger om dan op je intuïtie en onderbuik gevoel te vertrouwen. Het is sowieso lastiger om de vinger op de zere plek te leggen. Mensen kunnen makkelijker de schijn ophouden of jij mist kleine signalen die vaak staan voor groot leed of achterliggende veroorzakers.

Aan de andere kant zitten ook mensen die zoeken hoe zij op de juiste manier de informatie kunnen geven die jij nodig hebt. Die misschien wel angstig zijn voor beeldbellen. Die niet precies weten wat er van ze verwacht wordt en daardoor niet voldoende jou mee nemen in hun leven. Die jou ingepakt zien en daardoor ook minder toegankelijk worden. Die moe en uitgeput zijn van alles wat er afgelopen jaar gespeeld heeft en niet weten hoe ze dat moeten vertalen naar woorden. Of die te laat aan de bel trekken omdat ze niet wisten dat het eerder mocht ivm de maatregelingen die nageleefd dienen te worden.

In mijn praktijk hoor ik hulpverleners en docenten worstelen met hun verantwoordelijkheidsgevoel en de twijfel of ze nog wel de juiste inschattingen maken. Ze merken de worsteling bij zichzelf maar zien hem ook bij de ander.

Die twijfel levert onzekerheid en druk op waardoor ze nog harder gaan werken. Bang om iets over het hoofd te zien of bang om de plank mis te slaan.

Deze dames zijn al niet het type die de kantjes er vanaf lopen dus je kunt je voorstellen dat ze nu nog meer doen dan een normaal mens ooit in die tijd gepropt krijgt.

Ze realiseren dat dit niet de manier is om hier mee om te gaan want de kwaliteit wordt er niet beter van en het gaat ten koste van hun energie en tijd met hun gezin.

Het helpt deze dames om tijdens onze sessie woorden te geven aan dit gevoel. Ik kan natuurlijk niet de coronamaatregelen veranderen maar ik kan wel luisteren, vragen stellen en inzicht geven in wat de dame kan doen of veranderen waardoor ze weer meer rust en overzicht gaat krijgen. Door het samen te bespreken vallen er kwartjes en voelen ze de controle over hun werk terug komen. Dan kan dat knagende gevoel gaan verdwijnen en zijn ze weer tevreden in wat ze doen en wie ze zijn.

Deze reacties kreeg ik de afgelopen weken via de app op onze afspraken:

Ik leek wel 25 kilo lichter na ons gesprek. Ik kon daardoor veel helderder kijken naar de situatie.”
Hilde (leraar en teamleider)

Ik ben tevreden over wat ik wél gedaan heb. Ik richt me niet meer op wat er nog ligt. Dat geeft me een voldaan gevoel.” 
Marieke (jeugdhulpverlener)

Wil je ook eens je gedachten en zorgen delen? Dat kan, laten we een half uurtje kletsen. Gewoon van hulpverlener tot hulpverlener. Want ook voor jou is het fijn om af en toe aan de andere kant van de tafel te zitten en zo voor jezelf te zorgen.

Laat hier je gegevens achter en ik neem contact met je op.

Groetjes Daphne